Do zobaczenia Argentyno!

Jedziemy przez najstarszy w Argentynie Park Narodowy Nahuel Huapi. Dopiero po kilkunastu kilometrach jest kontrola graniczna, którą szybko przechodzimy. Dzielimy to samo uczucie. Tęskniliśmy…

Ostatni raz byliśmy w Argentynie na Ziemi Ognistej i tak jak nazwa tego obszaru, tak gorące pozostało uczucie do tego olbrzymiego kraju. Jechaliśmy przez najpiękniejszą część Patagonii, ale za granicą zostawiliśmy to coś… Argentyna kupiła nas swoim spokojem, elastycznością, a może też dobrym jedzeniem, na które mogliśmy sobie pozwolić. Powodów jest wiele.

Góry czekolady

Każdy odwiedzający San Carlos de Bariloche szybko trafi na ulicę Mitre. To przygotowany dla turystów deptak, gdzie znajdziesz m.in. kilkanaście sklepów z czekoladą. Każdy z cukierników stara się wyróżnić, ale zapewne dla większości fanów słodyczy, trudno będzie odróżnić jakość sprzedanego towaru. To bez znaczenia. W każdym przybytku znajdujemy kilkadziesiąt smaków szczęścia. Kupujemy cztery, by spocząć na zimnym schodku w cieniu i rozpłynąć się na chwilę w przyjemności.

O fenomen czekolady w Bariloche pytamy naszego gospodarza. – Tutaj w Bariloche mamy bardzo mało słońca przez dużą część roku. Dlatego ludzie jedli więcej czekolady, by uzupełnić dobrą energię – mówi Ariel. To romantyczne wytłumaczenie nie do końca nas przekonuje. Bariloche jest na 41 równoleżniku, a nasze Katowice na 50. Może stolica Śląska nie musi słynąć ze słodyczy, ale w całej Polsce ze świecą szukać czekoladowej ulicy jaką mamy tutaj. Wracając z gór łapiemy stopa. Podwozi nas para psychologów z Cordoby. Ona wie co należy zobaczyć w Ameryce Południowej. On wie sporo na temat historii Argentyny, ale także Europy i Polski. – Czekolady jest tyle w Bariloche, ponieważ po drugiej wojnie światowej była tutaj duża imigracja Szwajcarów i to oni przywieźli tę sztukę ze sobą. No tak, Szwajcarów, Niemców. Ci najgorsi przyjechali – tłumaczy on. – Cicho – strofuje go partnerka. – Przecież to prawda! – on nie daje się zbić z tropu. – A wy jak dogadujecie się z Niemcami po tym co Wam zrobili?

Oddając sprawiedliwość historii i po troszkę kompetencji każdemu z wymienionych rozmówców, czekoladę w Bariloche wypromował włoski cukiernik Aldo Fenoglio. Wyemigrował do Bariloche w 1947 i poczuł się tutaj trochę jak w północnych Włoszech. Został i przez lata wraz z dziećmi rozkręcił czekoladowe imperium. Dokładną historię warto poznać, by zjeść czekoladę z Bariloche. Taką produkują zaledwie trzy fabryki w mieście. Reszta kupuje ją od Nestlé, Suchard i topi…

Przechadzamy się kolejny raz po turystycznej ulicy. W witrynie największego czekoladowego sklepu postawiono dwie kukły, ubrane jak postacie z bawarskiej wioski. Tu nie wchodzimy. Idziemy do kolejnego sklepiku, podchodzi do nas pan i częstuje czekoladką. – Skąd jesteście? Z Polski? A mówicie po niemiecku? – zostawia nas zasmucony słysząc, że w grę wchodzi hiszpański lub angielski. Może gdybyśmy wspomnieli o włoskim?

Warsztat w drodze

O poranku, na ostatnim noclegu przed Bariloche, nie umiem zapiąć bluzy. Zamek błyskawiczny odmówił posłuszeństwa. Od jakiegoś czasu mamy też problemy z jednym z wejść w namiocie. Można powiedzieć, że sprzęt nie mógł znaleźć lepszego momentu na serwis. Patrzyliśmy też podejrzliwie na nasze rowery. Od jakiegoś czasu czasem coś zazgrzyta, częściej zapiszczy, a czasami zbuntuje. Jak to delikatnie ujął nasz kolega po fachu: „No to jest taki czas, gdy warto zrobić mały remont”.

Trekkingi w okolicach Bariloche zostaną opisane w osobnym wpisie.

Janek dołącza do nas po kilku dniach, ma sporo czasu przed powrotem do Polski. Zdążyliśmy wspólnie spędzić kilka dni w górach, ale też sporo czasu w garażu. Dzięki jego doświadczeniu w trudnym traktowaniu sprzętu, udało mi się nauczyć kilku nowych rzeczy, które muszę kontrolować podczas wyjazdu. Po inspekcji części napędu Janek nie przychylił się do pomysłu kontynuowania podróży przez jeszcze jakiś czas na obecnym zestawie części. W jego oczach widziałem wyraźnie zaintonowane zdanie: „Nie ma takiej opcji”. Poszliśmy odwiedzić kilka sklepów rowerowych.

This is part of the game. [To jest część gry]
— Szwajcar, który również utknął na poszukiwaniu części

Podróżując pomiędzy Argentyną i Chile, mieszkańcy tych krajów poróżnią się w wielu kwestiach, ale w jednej są zgodni. Sprzęt każdego typu należy kupować w Chile, bo w Argentynie jest obciążony wysokim podatkiem. Po naszych doświadczeniach, zgłaszam zdanie odrębne, choć jest w tych radach dużo racji. Czasem jednak trzeba kupić sprzęt tam gdzie jest, szczególnie jeśli podróżujesz w parze i potrzeby rosną dwukrotnie. Po odwiedzeniu wszystkich okolicznych sklepów, mieliśmy zaledwie 1/3 potrzebnych części. Kolejną partię pomógł nam zamówić chłopak z hostelu. Wysyłka z Buenos Aires potrwa z tydzień. W tym czasie można odpocząć, o resztę będziemy się martwić potem.

Odlecieliśmy

El Bolsón jest oddalone od Bariloche 130 km na południe. Tyle wystarczy, by stanowiło alternatywę dla dużego turystycznego miasta. Choć było nam tutaj nie po drodze, to nie mogliśmy miasteczka ominąć, na wizytę umówiliśmy się jeszcze z Polski. Zatrzymujemy się u Marka, który mieszka tu od sześciu lat. Wyjmuje z szafki naszą paczkę i przygotowuje dla nas mate. Paczkę wysłaliśmy w pierwszych dniach pobytu w Ameryce Południowej, ale mate jest już doświadczeniem jak najbardziej aktualnym. Dopiero teraz poznajemy historię Marka i jego pasje. Żeglarstwo i latanie. Podaję w kolejności chronologicznej, bo nasz gospodarz mówi, że paralotniarstwo nie pozostawia już miejsca na inne sporty. To ono przywiało go do El Bolsón, poznał Marce i został na dłużej. – Nigdy nie myślę, że będę mieszkał gdzieś całe życie. To byłoby straszne – mówi.

Trekkingi w okolicach El Bolsón zostaną opisane w osobnym wpisie.

Na dwa dni wychodzimy w góry. Podczas długich podejść mamy czas, by przemyśleć to, czego już się dowiedzieliśmy i zapisać to, o co chcemy zapytać. Zawsze po inspirującym spotkaniu w głowie krążą myśli jak przełożyć je na swoje życie. W końcu kiedyś wrócimy do Katowic. Czy nadal będziemy żyć zaletami miasta, czy przeważą wady, które znamy i nie baliśmy się o nich mówić? Trudno dać jednoznaczną odpowiedź, ale szkoda byłoby nie pytać. Teraz jest na to czas, zanim zakrzyczy nas „dobry scenariusz”.

Nigdy nie myślę, że będę mieszkał gdzieś całe życie. To byłoby straszne.
— Marek

Warunki nie są już dobre. Lotów paralotniowych coraz mniej, do El Bolsón powoli wkrada się jesień. Nie ma szans na spektakularny lot, ale rozmowy, zdjęcia na ścianach domu nie dają nam spokoju. Pytamy Marka czy pomoże nam coś z tym zrobić. Dwa dni później wieczorem stoimy na starcie. – Run, run – krzyczy Mauro, mój pilot. Robię kilka kroków, ale po chwili przebieram nogami w powietrzu. Wzbijamy się pierwsi. Chwilę później dołącza Marek z Gosią. Odlecieliśmy…

Klasztor

Na kilka dni zatrzymujemy się jeszcze w klasztorze Franciszkanów. Tej wizyty również wyczekiwaliśmy od wielu miesięcy. Trafiliśmy tutaj dzięki uprzejmości Ojca Tadeusza, którego odwiedziliśmy w Guarambare w Paragwaju. Powiedział o nas kilka dobrych słów, było miejsce i przełożony klasztoru się zgodził. Wieczorem pojawiamy się na mszy świętej. Kościółek wydaje się nam mały, ale na potrzeby tutejszej społeczności w zupełności wystarcza. Codzienne msze święte są odprawiane w dwudziestoosobowej kaplicy. Frekwencja dwu, trzyosobowa jest wtedy normalna. Franciszkanie w tak alternatywnym miejscu nie mają łatwo, więcej pisze na ten temat Ojciec Tadeusz. O problemach trochę opowiada nam przełożony klasztoru, ojciec Ricardo. Jego pozytywna natura nie pozwala mu jednak zatrzymać się na sobie zbyt długo. Jest ciekawy naszej kultury i podróży. Zresztą każdy tutaj traktuje nas z uśmiechem jak współdomownika.

Przed wejściem do klasztoru znajduje się pergola z chmielem. Miasto ma idealny klimat pod uprawę tej rośliny. Złośliwość losu, że po drugiej stronie ulicy wybudowano największą pijalnię piwa w miasteczku z muzyką na żywo. W kościele trudno usłyszeć kazanie, gdy na zewnątrz odgrywają „Perfect Strangers” Deep Purple. Po drugiej stronie centralnego placu, stoją stragany z rękodziełem. Podobno często można poczuć tutaj słodki zapach wypalanych skrętów. Lato było jednak długie i musieli wypalić wszystko wcześniej. Nie żałujemy, my już lataliśmy tu w obłokach.

Troszkę w miasteczku zabawiliśmy, ale nie na tyle, by powiedzieć ile zostało z hasła „sex, drugs, 'n’ rock & roll”, które było kiedyś tak kuszące, by zamieszkać w El Bolsón. Dziś czujemy, że lepiej odpoczywa się tutaj, niż w przeciążonym ruchem turystycznym Bariloche. Niestety musimy wracać do normalności. Jesień w końcu nadejdzie, a z nią zimno i deszcze. Do naszego hostelu w czekoladowym mieście dotarły już części rowerowe. Wszystko wskazuje na to, że czas ruszać. Było przytulnie i bezpiecznie, ale nie po to ruszyliśmy się tak daleko od domu.

Siedem jezior

Zjedliśmy ostatnie śniadanie w ulubionym hostelu w Bariloche, założyliśmy sakwy na rower i pożegnaliśmy się z obsługą. – Uważajcie na siebie i jedźcie powoli. Powoli. Powodzenia – pożegnał nas Manu. Byliśmy zachwyceni osobowością tego człowieka. Po prostu wzorowo wykonywał swoją pracę, a przy tym jego spokój był tak intrygujący, że chciałoby się człowieka lepiej poznać. Tymczasem ruszając drogą wzdłuż jeziora Nahuel Huapi na zachód, ostatecznie rozstajemy się z regionem, w którym zasiedzieliśmy się na tygodnie.

Droga siedmiu jezior należy do tych miejsc, na wspomnienie których Argentyńczycy wykrzykują „hermoso” [przepiękne]. Różnią się tylko w opiniach czy ładniej jest tu wiosną czy jesienią. Z pierwszymi opadającymi liśćmi fruniemy równym asfaltem z miasta. Wiatr jeszcze dziś jest po naszej stronie. To dobrze, jest sporo czasu na kempingu by zagotować więcej wody, napić się mate i przedyskutować ostatnie dni w Argentynie.

Jesień w tym roku nadchodzi później, podobnie jak kilka miesięcy wcześniej opóźniało się lato. Gorące promienie słońca rozgrzewają nas za dnia, a o poranku zaskakują wtedy temperatury w okolicach zera. Wokół namiotu spacerujemy w sandałach, wyczekując kolejnego pogodnego dnia. W tej aurze brakuje nam już tylko kolorowych liści, które powinny okryć mijane drzewa. Od czasu do czasu mijamy małe enklawy symbolizujące jesień, lecz tej złotej polskiej tu nie zobaczymy.

Turystów mniej i trasa wzdłuż kolejnych jezior i punktów widokowych sprawia nam dużą przyjemność. Nie śpieszymy się, choć można by zwolnić jeszcze bardziej. Przy jeziorach są rozlokowane darmowe i płatne kempingi. Czemu by nie jechać 30 km dziennie i ogrzewać się gdy słońce jest wysoko? Z tą myślą docieramy do San Martín de los Andes. Centrum miasta jest zamknięte, ponieważ właśnie trwają zawody Patagonia Run. Można wystartować na dystansie 10 km, ale największą uwagę zwracają te powyżej setki. Na myśl o królewskim 160 km po okolicznych górach same uginają się nogi.

San Martín okazało się miasteczkiem zaskakująco pozytywnym. Oprócz atrakcji przygotowanych dla mniej aktywnych turystów, są też witryny sklepów z lśniącymi najnowszymi rowerami i sprzętem outdoor. Moglibyśmy tutaj na chwilę zamieszkać. Tereny są bardzo atrakcyjne. Park Narodowy Lanín zaczyna się zaraz za miastem.

Gorące pożegnanie

Przekraczamy bramę parku, która zapowiada nam ostatnie ciekawe kilometry w Argentynie. Po drodze mijamy wjazdy na szlaki przeznaczone tylko dla rowerów górskich. Nie na każde z tych wyzwań jesteśmy gotowi. Chyba, że nagroda jest warta grzechu. Kilometr przed kontrolą graniczną skręcamy w górską drogę. Nawet zwykłe samochody osobowe piłują tu na pierwszym biegu, więc trasa jest znośna do jazdy. Na koniec zaskakuje nas konieczność przeprawienia się przez kilka strumieni i rzekę. To nie ostudziło naszych nastrojów. Dotarliśmy nad Lago Queñi.

Queñi to piękne miejsce, które polecało nam kilka osób. Często wspominali o tym jak ono jest mało znane i spokojne. Inne zdanie ma strażnik parku, który za kilka dni spodziewa się najazdu turystów. Wymownym gestem pokazuje, że w Święta Wielkanocne będzie tu pogrom. Argentyńczycy kochają wypoczywać na świeżym powietrzu i dobrze te najpiękniejsze miejsca znają. Dziś na kempingu były tylko 3 namioty.

Wstajemy wcześnie, przed wschodem słońca. Z lekkim bagażem maszerujemy 4 km przez las wzdłuż jeziora. Do term nie ma innej drogi. Iść musi każdy. Mgły się jeszcze nie podniosły, gdy docieramy na miejsce. Nie ma nikogo i długo jeszcze nie będzie. Ubrani tylko w jeden zegarek, stajemy pod gorącym wodospadem i zanurzamy się w sadzawkach. Nim pierwsze promienie przebiją się przez liście drzew, jesteśmy gotowi do powrotu. Jest pięknie, warto było.

Dziękujemy Argentyno za ten piękny czas. Tyle wspaniałych ludzi spotkaliśmy, tyle niezapomnianych widoków, tyle doświadczeń. Jesteś dumna i masz do tego prawo. Wrócimy do Ciebie jak tylko będziemy mogli. Tak jak się wraca w ukochane góry i do miejsc, które skradły serce.

Po prawej widać charakterystyczny stożek wulkanu Cerro Pantojo

Jeden z pięknych kempingów nad jeziorem Pireco

Jezioro Espejo

Widok z brzegu jeziora Nahuel Huapi

Katedra w Bariloche

Jedna w wytwórni czekolady. Z zewnątrz można podglądać część procesu

To się naprawdę dzieje. Lecimy ponad El Bolsón

Gosia studzi emocje po spełnieniu jednego z marzeń

Na stół w El Bolsón wjechały śląskie rolady

Enklawa jesieni na drodze Siedmiu Jezior

W suchym klimacie coraz częściej musimy uważać na suche rośliny

„Złota godzina” na pierwszym kempingu drogi Siedmiu Jezior

Spokojna wspinaczka na kolejny punkt widokowy

Jeden z piękniejszych punktów widokowych – mirrador del viento przed Villa Traful

Spokojna droga pozbawiona dużego ruchu to marzenie sakwiarzy

Jedno z miejsc, w których można zostać na dłużej. Jezioro Falkner

Konie na kempingu szukające owsianki w naszych bagażach

Geometria drzew

Jezioro Lácar przed San Martín de los Andes

W końcu wyszło słońce

Czasem łatwiej pchać niż jechać

Czas i miejsce

• Artykuł powstał po miesiącu pobytu w Argentynie na przełomie marca i kwietnia 2019.
• Do Argentyny wjechaliśmy przez przełęcz Paso Cardenal Antonio Samoré. Drogą nr 231 dojechaliśmy do słynnej drogi nr 40. Tą drogą poruszaliśmy się na trasie Villa La Angostura – San Carlos de Bariloche – El Bolsón – San Carlos de Bariloche. Drogę Siedmiu Jezior przejechaliśmy w wariancie drogami: nr 237, nr 65 przez Villa Traful i nr 40 do San Martín de los Andes. Drogą nr 48 opuściliśmy Argentynę przez przełęcz Hua Hum. Kilometr przed przejściem granicznym znajduje się szutrowa droga, która pozwala dojechać nad Lago Queñi.
• W czasie pobytu w Bariloche i El Bolsón zrobiliśmy trzy trekkingi, które zostaną opisane w osobnym artykule.